Slaaponderzoek…

We zullen met het positieve nieuws beginnen : test was volkomen normaal, Cisse heeft dus geen (verhoogd) risico… mijn hart maakt vreugdedans 💙

Helaas is dit het enige positieve wat ik kan vertellen van afgelopen nacht … oké ik geef toe, zonder voldoende slaap ben ik niet zozeer het zonnetje in huis maar ik ben zo enorm teleurgesteld in de verpleging van UZ Brussel dat ik het echt van me af moet schrijven….

Het begon gisteren al niet goed bij het inleveren van de monitor. De verpleegster zegt bij het aannemen van de monitor: Ah ik zal direct het resultaat uitlezen. Waarop ik zeg: doe geen moeite, we hebben hem uiteindelijk niet gebruikt… 

Ik kan haar reactie onmogelijk beschrijven maar het is zoals in de volksmond gezegd wordt: als ogen konden doden dan was ik nu morsdood! En ik overdrijf niet, mijn zus is getuige 😳

Ze begrijpt niet waarom we het risico nemen om nog een kind te verliezen… ik probeer uit te leggen dat we niet echt behoefte hadden aan de monitor (heel veel dubbele gevoelens daaromtrent!), maar het is verloren moeite… #minpunt1

Het is dan 15u30 en ik (& Cisse) zijn “vrij” tot 17u30/18u. Ik ga even mee met mijn zus naar de uitgang en neem iets te eten en drinken in de cafetaria. Rond 18u wordt Cisse klaargemaakt… een verschrikkelijk beeld dat me aan Berreke doet denken 😢

Ik krijg de melding om verpleegster te bellen wanneer hij diep genoeg slaapt… ik krijg het al benauwd want Cisse valt ofwel in slaap aan de borst of in de draagdoek… en het bedje waarin ik Cisse moet leggen is niet op mijn maat gemaakt (ik moet letterlijk op mijn tippen staan om hem erin te kunnen leggen… oké mijn lengte is niet gemiddeld maar toch…). Als ik zeg dat ik het jammer vindt dat ik hem niet in draagdoek kan doen omwille van de vele draden, krijg ik als antwoord : we zijn hier niet in Afrika… euhm ok?! #minpunt2

Volgende opmerking volgt al snel: laat hem maar beetje wenen om in te slapen (neemt hij echt geen tutje?!) …. #minpunt3 en 4 !!!

Mijn kind – bijna 10 weken – laat ik onder geen beding al wenend in slaapvallen.    N O   W A Y

De nacht passeert vrij gemoedelijk … Cisse slaapt blokjes van 2u à 2u30, ik ben fier op Cisse! 

’s Ochtend krijg ik onmiddellijk opmerking dat hij toch wel weinig geslapen heeft… ik viel bijna van mijne stoel! #minpunt 5

Moet ik nog uitleggen dat ik blij was toen ons mama daar was om mij & Cisse op te pikken en ons mee naar huis te nemen… maar hey we zullen ook positief eindigen : Cisse heeft geen (verhoogd) risico, maar dat had ik al vermeld zeker! 😆😆😆

Cisse is geboren!

De keizersnede stond gepland voor 28/09 rond 12u. Maar Cisse koos zelf zijn geboortedatum – waar ik stiekem heel blij mee ben! Geen onnatuurlijke datum gekozen volgens planning van de gynaecoloog maar gewoon op “vraag” van de natuur! 

De nacht van vrijdag op zaterdag verliep vrij onrustig voor mij. 4-5x naar toilet, slijmprop verloren, harde buiken… Zaterdagavond was er een monitor gepland, dus ik dacht nog bij mezelf: daarop zal misschien wel al wat weeënactiviteit te zien zijn 😉

Rond 5u30 ging ik nogmaals naar toilet, en dan merkte ik bloedverlies op. Dan heb ik toch maar besloten om de papa wakker te maken. Snel ook omie verwittigd, bleek ze al onderweg naar haar werk… Ze is snel teruggekeerd 😉 

Rond 6u30 zijn we toegekomen in het ziekenhuis. Ik mocht onmiddellijk aan de monitor en bleek dat de weeën kwamen om de 10 min. Na even te mogen relaxen in het bevalbad en daarna weer een tijdje aan de monitor, werd duidelijk dat de weeën niet afzwakten maar regelmatiger en heviger werden. 

Na een telefoontje naar OK, kregen we te horen dat ik snel naar beneden ging mogen en dat het dus echt tijd was om Cisse geboren te laten worden! 

Om 11u53 werd Cisse keizerlijk (en krijsend en plassend 🙄😜) geboren!!! 

49cm op het latje en 2kg645 in zijn bloot gatje 

Over de kleine complicatie (gaatje in blaas gesneden tijdens keizersnede) misschien later meer, maar uiteindelijk is het belangrijkste dat met Cisse alles goed gaat! 

Vakantie!!

Eindelijk is de zon daar! En dat komt goed uit want de komende 3 weken heb ik vakantie! Whoohoo!

Morgen dagje naar Lommerbergen, tante Saar, peter Gert en co bezoeken. Kijken we toch wel naar uit! 

Volgende week stilletjes aan beginnen pakken (daarnet al flink ons to do / to pack lijstje gemaakt), nog snel wat laatste dingetjes gaan kopen en dan kunnen we gaan genieten in la douce France! 

Ik hou van to do lijstjes, geeft me een soort van houvast… De lijstjes afwerken daar ben ik niet zo bedreven in… Helaas… 

Eén item staat al immens lang op to do lijstje maar elke keer ik dat item las, schreef ik het gewoon over op nieuw lijstje… 

Maar de tijd speelt me parten en ik heb enorm last van nesteldrang dus ik moet eraan geloven…

Vandaag ga ik Berreke* zijn luiertas leegmaken. De laatste keer dat ik die tas vastnam en volstak met de nodige spulletjes is de ochtend van 20 maart 2015.

Geen idee wat ik zou vinden… Blijkbaar zit er nog flesje met water in en het poederdoosje bevat nog melkpoeder voor 1 maaltijd…  7 tutjes (oops Berre* – of wij – verloren altijd zijn tutjes “ergens” dus een extra grote voorraad was geen overbodige luxe!), wat kleertjes, een paar perdolans, papieren zakdoekjes (stiekem toch eentje moeten nemen 😢)… en een tube teegel.

Weet nog niet wat ik ga doen, bijhouden voor Cisse of een nieuwe kopen… Eens was ik zo verliefd op deze (ietsiepitsie te dure) luiertas (❤️ Oilily!) maar nu… Geen idee… Heb gelukkig nog wel even de tijd vooraleer ik de tas terug moet gaan vullen (oef!!).

Zo nu kan ik dit item schrappen van to do lijstje maar ik schrijf het wel op to buy (or not?) lijstje voor Cisse 😏

15 maand gemis :'(

***************************

zolang ik leef

kan ik van je houden

hoor ik je stem

zie ik jouw gezicht

en voel ik je huid

 

denk ik aan jou

bij een blauwe lucht

als de zon verschijnt

 

ruik ik je geur

sluit ik mijn ogen en

je bent er weer

 

zolang ik leef

leef jij mee

 

*****************************

 

Update!

Vandaag 20 weken zwanger!!! En voor wie het nog niet wist: we krijgen terug een jongen 💙

Ondertussen voel ik Cisse al goed en veel bewegen… Zalig gevoel! Beetje raar om dit alles nog een derde keer te mogen meemaken. Tijdens zwangerschap van Berre* genoot ik met volle teugen onder het mom “de allerlaatste keer”, nu geniet ik ook met volle teugen gewoon omdat dit baby’tje zo bijzonder is! 

Maandag begin ik terug te werken na mijn operatie van afgelopen maart… Nu ja de arbeidsgeneesheer heeft haar fiat gegeven, vrijdag krijg ik hopelijk ook fiat van de neuroloog! 

Dus nog een aantal daagjes genieten van de rust! Maar daarna vlieg ik er terug in 😊

De afgelopen weken heb ik al aantal dingen van to do lijstje kunnen wegvinken. Vorige week heb ik samen met een andere sterrenmama het geboortekaartje ontworpen, ’t gaat mooi worden al zeg ik het zelf! 

Ik ben ook al beetje gaan shoppen voor Cisse. Veel kleine kleertjes heb ik niet meer van Berre* (en Menno) en de kleertjes die ik nog heb… wel ik weet nog niet of ik die wil gebruiken voor Cisse… We zien wel. Gelukkig krijg ik ook wat kleertjes van kleine (?), schattige Lewis… Dus Cisse zal zeker niets tekort komen! 

Vorige week ook iets “durven” kopen in maatje “18 maand”… Blijft toch beetje dubbel gevoel… Maar het was gewoon te schattig en te mooi om niet te kopen (en kleinere maatjes waren er niet)! 😉

Tot snel x 

Na regen komt zonneschijn… en een regenboog!

Heel snel na het overlijden van Berre* spraken Joeri en ik over onze kinderwens. Toen we elkaar leerden kennen was er geen kinderwens. Na enige tijd kwam er toch een moeder/vadergevoel naar boven. Menno, ons zondagskind, verrijkte onze wereld! Lange tijd bleef Menno enig kind maar vooral ik zag mezelf als mama van 2 kindjes… Gelukkig kwam het vadergevoel van Joeri ook naar boven 🙂 

5 jaar na Menno kwam ons Berreke erbij! Zo gelukkig waren we, 2 perfect gezonde kindjes wat konden we meer wensen!?

Dan kwam de regen… Onbeschrijfelijk… Zo hard kon het leven dus zijn. Weg perfect gezin, weg zorgeloos bestaan, alles weg eigenlijk…

Maar we gingen door. We zorgden voor elkaar nog meer dan ervoor. We zochten kleine lichtpuntjes die ons geloof in de toekomst moest herstellen… Niet elke dag even gemakkelijk maar we zijn er sterker uitgekomen! 

Weliswaar samen met Berre* 

En dan kwam de zon! En de regenboog volgde automatisch 😉

  
We zijn Berre* dankbaar voor alles wat hij ons heeft gegeven maar vooral dankzij hem komt er een derde wondertje bij. 

Menno is in de wolken, en Berre* letterlijk ook… 

  

*** 1 jaar ***

1 jaar geleden kregen we rond de ochtend het nieuws dat er geen donor werd gevonden… En dus wisten we dat we je moesten laten gaan.

De dag ervoor werd je reeds hersendood verklaard dus kans om “beter” te worden was er – helaas – niet.

Er restte ons enkel de tijd om afscheid te nemen en dit op zo’n goed mogelijke manier… Nu ja, wat is goed, wat is minder goed?

We kozen een mooi outfitje uit met sterretjes en je Guidookes gaven je een laatste knuffel.  

De hele familie kwam je een laatste knuffel en zoen geven, we namen vele foto’s en dan was het opeens gedaan… 

De verpleging deed je outfit aan en nam alle draadjes en buisjes weg. Het was net alsof je sliep. 

Slaapwel lieve schat, voor altijd! 

  

Berrefonds

Nog voor ons Berreke* geboren was, leerde ik via via over het bestaan van de vzw Berrefonds… een ex-collega zijn broer en schoonzus zijn de oprichters van het Berrefonds… vorig jaar stortte ik een bedrag tvv het Berrefonds via de actie Music for Life, een bescheiden bedrag maar het gaf me een goed gevoel 😉

Toen wist ik uiteraard nog niet dat ik op een heel andere manier echt ging kennis maken met Christine (mama van Berre*) en de organisatie… maar in maart gebeurde het onverwachtse, het ondenkbare, het verschrikkelijkste – (geen woord dat bestaat om uit te leggen wat er gebeurde maar het is een combinatie van al die woorden en nog zo veel meer!)

Een lieve vriendin stuurde me na het overlijden van Berre* een berichtje met de link naar het Berrefonds. Ondanks het feit dat ik in mijn achterhoofd dus al wist van hun bestaan, had ik toch niet zelf erop gekomen om met hen contact op te nemen. Paar daagjes later leerde ik via via de vroedvrouw kennen die hun Berre* ter wereld bracht… man wat is de wereld klein! Nu ja, niet veel later nam ik via facebook contact op met Christine en ik sprak met haar af dat er ooit wel een dag ging komen dat ik naar de praatgroep in Wilrijk zou komen om haar en andere lotgenoten te leren kennen. Dat is meteen het eerste wat de vzw doet: praatgroepen organiseren, onder het mom : zo’n verdriet moet je niet alleen doorploeteren, samen helpen we elkaar! Ook worden er nog andere activiteiten georganiseerd, dus neem zeker eens een kijkje op hun website >>> http://www.berrefonds.be/ <<<

onzichtbaar
stil aan onze zij

geliefd

gemist

maar nog steeds
zo dichtbij ….

Maar naast de praatgroepen wil het Berrefonds ook een steun zijn voor de ouders die hun kindje verliezen (tijdens en na de bevalling). De vzw zorgt voor iets moois, iets tastbaars waar elke mama en papa recht op hebben … een herinneringsdoosje, een uniek doosje op maat naar de wensen van de ouders.

Mooi detail, ik kreeg op de crematie van Berre* een super mooi herinneringsdoosje van mijn tanteke & nonkeltje, neefjes & nichtje … zo’n ongelofelijk mooi gebaar!     Dus ik sta volledig achter het idee om elke mama en papa die zo’n verschrikkelijk trauma doormaken toch iets te overhandigen waar ze later nog vaak naar terug kunnen grijpen.

Voorlopig zijn het slecht enkele Antwerpse ziekenhuizen die samenwerken met het Berrefonds, maar het idee is er om ook in andere regio’s de herinneringsdoosjes te kunnen aanbieden… maar daar zijn natuurlijk financiële middelen nodig 🙂

Dus er rest mij alleen maar het volgende te zeggen: Steun het Berrefonds!

 

 

dag liefste schat

Deze blog komt er met beetje vertraging … beetje het nadeel van fulltime te werken in Etterbeek. Maar ik klaag niet, nog 1 maandje doorbijten en ik kan terug 80% aan de slag, oef! Over die nieuwe job trouwens, in 1 woord: een verademing! Ik ben zo blij dat ik de stap gewaagd heb om te veranderen (intern bij de federale politie dat wel) op een moment dat ik niet 100% goed in mijn vel zat… maar net omdat ik me op mijn vorige job niet goed voelde (zeeeeer zwak uitgedrukt) wou ik mezelf dat niet langer aandoen. Op een bepaald moment kreeg ik zelfs het idee dat ik alles aan het dramatiseren was, maar hé er is ook een drama gebeurd dus laat mij op sommige momenten maar flink dramatiseren denk ik nu 😉

Vandaag heb ik een snipper dagje genomen, een beetje om het huishouden in orde te kunnen brengen, Menno nog eens op tijd aan de schoolpoort te kunnen halen maar ook om eindelijk iets te doen wat al lang op mijn to-do lijstje stond.

Kijken naar de dvd van de crematie van ons Berrekesterreke.

Vanmorgen vond ik de dvd niet, te goed weggelegd om die zeker niet kwijt te geraken… paniek ’s morgens vroeg, precies het gevoel om jou een tweede keer te verliezen, te gek voor woorden eigenlijk… maar uiteindelijk vond ik de enveloppe waar de dvd inzat…

Ik wou de film graag zien om het gevoel van de crematie terug te kunnen brengen, niet mijn gevoel (ik was er emotioneel niet bij die dag) maar het gevoel waarmee jullie kwamen… Ik herinner me quasi niets van de crematie, enkel iemand op krukken (sorry Lana) en een paar mensen die ik al heel lang niet meer gezien had… en ik kon alleen maar glimlachen en denken goh jammer dat het zo lang geleden is dat ik die mensen gezien heb.

En het is een gegeven dat terugkomt op elke crematie (/begrafenis)… een soort van reünie van familie en vrienden… en vaak een besef dat we de mensen die we graag zien niet genoeg kunnen zien.

Maar mensen, echt, een gemeende dankjewel aan eenieder van jullie om de moeite te doen om die dag afscheid te komen nemen van ons Berrekesterreke. Ik heb vandaag gezien hoe verschrikkelijk lang de meesten onder jullie hebben moeten wachten in een ellenlange rij om dan het moeilijkste te doen… een kistje te groeten.

Ik wil ook iedereen bedanken die met hun kleine gebaren/berichtjes/foto’s/… laten tonen dat ze ons Berrekesterreke nog niet vergeten zijn…

 

Voor iedereen die dit weekend naar een begraafplaats gaat om een geliefde te groeten, veel sterkte! Tijdens zo’n weekend hoop ik dat jullie allen even de warmte en liefde mogen voelen die ik tijdens de afgelopen maanden quasi dagelijks mocht voelen… Dikke knuffel!

Ik zag dit tekstje op Instagram en vond het helemaal van toepassing voor deze blog…

6 maand :'(

6 maand geleden werd ons klein lief Berreke een klein groot sterretje 

Gisteren ging ik voor het eerst naar de praatgroep van het Berrefonds.
Christine, mama van 3 – zwanger van een 4e kind – maar op dat moment vooral mama van sterrenkindje Berre* en Marleen, mama van 5 kindjes waarvan 2 sterretjes, verwelkomden me op een toch wel bijzondere praatgroep… de praatgroep gisteren bestond namelijk alleen uit ons drieën. Op zich een geschenk voor mij, want hoe groter de groep, hoe groter de confrontatie denk ik.

14u werd al heel snel 17u, ik leende 2 boekjes uit voor Menno – boekjes op maat voor kindjes die moeten omgaan met verlies van een broer of een zus.

En al snel werd 19 september, 20 september … en in tranen denk ik terug aan 6 maand geleden… ik probeer me te herinneren hoe ik je achterliet bij Eva, eerlijk gezegd kan ik het niet. Wat ik wel nog weet, is dat ik je altijd met een goed gevoel bij Eva kon achterlaten, een top onthaalmoeder!

Ook weet ik nog dat ik die dag naar het werk ging om een paar uur aanwezig te zijn en dan ging ik naar de begrafenisplechtigheid van een (ex)collega zijn mama. De namiddag was ik vrij, dus kon ik op tijd aan school staan voor Menno op te halen en dan … dan was het de bedoeling om Berreke te gaan ophalen 😥

Een week later namen we afscheid van Berre* in dezelfde zaal waar ik de week voordien nog was om mijn collega te ondersteunen.

En op die 6 maand tijd is er veel en niets gebeurd. Het leven gaat voort. En toch op bepaalde momenten sta ik stil, lijkt het alsof de hele wereld doordraait, maar ik sta stil, heel bewust. Ik leef veel bewuster, ik denk na over dingen waar ik ‘vroeger’ niet kon (of wou) over nadenken.

Elke seconde, elke minuut, elk uur, elke dag, elke week, elke maand leef jij verder in mij lieve Berre

 Vlinderkind

Een vlinder vliegt vluchtig over het gras
hij is wat verdrietig, omdat hij ooit een mensje was.
Hij is bedroefd, zijn hartje doet pijn,
hij heeft maar 1 wens, en dat is bij zijn mama en papa zijn.
Hij vliegt naar een huisje, ver van het veld,
want daar wonen mama en papa,
is hem verteld.

Hij kijkt door het raampje, en ineens wordt hij blij,
Niet meer opgesloten in zijn verdriet, maar eindelijk vrij.
Hij keek door het raampje, en zag wat hij wilde weten.
Mama en papa houden nog van hem, en zullen hem nooit vergeten.

Dan vliegt het vlindertje terug over het gras,
trots en sterk omdat hij ooit een mensje was