6 maand geleden werd ons klein lief Berreke een klein groot sterretje
Gisteren ging ik voor het eerst naar de praatgroep van het Berrefonds.
Christine, mama van 3 – zwanger van een 4e kind – maar op dat moment vooral mama van sterrenkindje Berre* en Marleen, mama van 5 kindjes waarvan 2 sterretjes, verwelkomden me op een toch wel bijzondere praatgroep… de praatgroep gisteren bestond namelijk alleen uit ons drieën. Op zich een geschenk voor mij, want hoe groter de groep, hoe groter de confrontatie denk ik.
14u werd al heel snel 17u, ik leende 2 boekjes uit voor Menno – boekjes op maat voor kindjes die moeten omgaan met verlies van een broer of een zus.
En al snel werd 19 september, 20 september … en in tranen denk ik terug aan 6 maand geleden… ik probeer me te herinneren hoe ik je achterliet bij Eva, eerlijk gezegd kan ik het niet. Wat ik wel nog weet, is dat ik je altijd met een goed gevoel bij Eva kon achterlaten, een top onthaalmoeder!
Ook weet ik nog dat ik die dag naar het werk ging om een paar uur aanwezig te zijn en dan ging ik naar de begrafenisplechtigheid van een (ex)collega zijn mama. De namiddag was ik vrij, dus kon ik op tijd aan school staan voor Menno op te halen en dan … dan was het de bedoeling om Berreke te gaan ophalen 😥
Een week later namen we afscheid van Berre* in dezelfde zaal waar ik de week voordien nog was om mijn collega te ondersteunen.
En op die 6 maand tijd is er veel en niets gebeurd. Het leven gaat voort. En toch op bepaalde momenten sta ik stil, lijkt het alsof de hele wereld doordraait, maar ik sta stil, heel bewust. Ik leef veel bewuster, ik denk na over dingen waar ik ‘vroeger’ niet kon (of wou) over nadenken.
Elke seconde, elke minuut, elk uur, elke dag, elke week, elke maand leef jij verder in mij lieve Berre
Vlinderkind
Een vlinder vliegt vluchtig over het gras
hij is wat verdrietig, omdat hij ooit een mensje was.
Hij is bedroefd, zijn hartje doet pijn,
hij heeft maar 1 wens, en dat is bij zijn mama en papa zijn.
Hij vliegt naar een huisje, ver van het veld,
want daar wonen mama en papa,
is hem verteld.
Hij kijkt door het raampje, en ineens wordt hij blij,
Niet meer opgesloten in zijn verdriet, maar eindelijk vrij.
Hij keek door het raampje, en zag wat hij wilde weten.
Mama en papa houden nog van hem, en zullen hem nooit vergeten.
Dan vliegt het vlindertje terug over het gras,
trots en sterk omdat hij ooit een mensje was
berrekesterreke 
ja 6 maand verder ,mentaal is er veel gebeurt en inderdaad de wereld draait door maar wij staan soms(veel)stil en dan horen of zien we al de rest rond ons heen niet ,dan zijn ons gedachten diep bij Berreke.
ben al blij(is het verkeerde woord) dat het je goed deed gisteren op de praatgroep,al een geluk nu zoiets bestaat .
vandaag een donkere dag ,dikke knuffels voor jou Joeri en Menno xxx
LikeLike
Lieve Evy,
Wat vliegt de tijd hé. Al zijn sommige dagen al een overwinning op zich, ook hier verschieten we dat we al 8 maanden verder zijn geraakt… Ook bij ons heeft 20 maart een speciale betekenis, ik was namelijk uitgerekend voor die dag. Wisten wij veel dat tegen dan alles helemaal anders ging zijn dan verwacht.
Al 6 maanden zonder Berre*, zo verschrikkelijk. Onvoorstelbaar hoe zo’n mooi en gezond ventje van jullie werd afgenomen.
Ik had op voorhand gezien dat je je had aangemeld voor de praatgroep. Zelf ben ik er door omstandigheden of andere verplichtingen zelf nog maar één keertje geraakt. Zo ook gisteren, het was “familie”-dag op mijn vriend zijn werk. Al die gelukkige gezinnetjes…
Ik hoop je op (één van) de volgende praatgroep(en) toch eens te ontmoeten. Iedereen daar zit in hetzelfde schuitje. En al wordt je van al die verhalen niet gelukkiger, praten met mensen die je gevoelens en reacties volledig begrijpen doet toch eens deugd…
Hopelijk kunnen jullie er vandaag toch nog een beetje een mooie dag van maken door met veel liefde aan Berre* terug te denken.
Dikke knuffel!
LikeLike
moeke Jacqueline:
Ben deze morgen wakker geworden met enorme hoofdpijn. Zoals elke morgen bij het wakker worden is mijn eerste gedachte voor ons Berreke. En dan komt het besef, die verschrikkelijke, onomkeerbare, rauwe realiteit… Geen pilletjes om deze te verdrijven…
6 maanden al, zo ver af en toch dichtbij. Het begint stilaan door te dringen maar de weg naar aanvaarding is nog lang… Berre is steeds bij mij, in mijn hart, rond mijn hals, op mijn voorarm.
Lieve Evy, het dierbaarste in je leven, leven uit je leven werd jullie onverwachts en bruusk ontrukt. Ik wil zo graag helpen om jullie leed te verzachten, om jullie te troosten,…maar ik weet niet hoe.
Doet deugd te weten dat je steun en begrip en troost vindt bij lotgenoten.
Laat ons proberen om sterk te zijn omdat wij eens de trotse ouders/grootouders waren van dit vlinderkind dat we zo missen maar nooit zullen vergeten…
sterkte en dikke, dikke knuffel xxx
LikeLike
Die data zullen altijd in je geheugen gegrift staan en altijd pijnlijk blijven.
Deze zomer was het 10 jaar geleden dat ik onze kindjes verloor en ik had dat pas ’s avonds om 18u door dat het weer 23 juli was. Heb mij ZO schuldig gevoeld, alsof ik onze eerste zoontjes al vergeten was.
Hoe stelt Menno het eigenlijk? Kan hij het allemaal plaatsen? Gaat het voor hem allemaal door of merk je dat hij ook vaak stil staat bij het hele gebeuren?
Een virtuele schouderklop en een knuffel, meid…
LikeLike